یادداشت کوتاه یک مددکار اجتماعی در بابِ پدیده خودکشی

خودکشی به عنوان یک رفتار، مرگی است که به دست خود شخص انجام می گیرد و به گفته جامعه شناسان خودکشی عمل آگاهانه آسیب رساندن به خود است که می توان آن را یک ناراحتی چند بعدی در انسان نیازمندی دانست که برای مسأله تعیین شده، این عمل را بهترین راه حل تصور می کند.

بر مبنای تعریف مرکز مطالعات انستیو ملی بهداشت روانی آمریکا، خودکشی تلاشی آگاهانه به منظور خاتمه دادن به زندگی شخصی است که شاید این تلاش به اقدام تبدیل شود یا فقط به شکل احساسی در فرد بماند. پدیده خودکشی که از عوارض مهم دنیای صنعتی عصرحاضر است بیشتر متأثر از نابه سامانی ها، اختلال های روانی و نابرابری های اجتماعی است. خودکشی از مشکلات مهم در جامعه است. بر اساس آمار سازمان بهداشت جهانی، خودکشی سیزدهمین علت مرگ در جهان و سومین علت مرگ در گروه ۱۴ تا ۳۴ ساله است.

مطالعات همه گیرشناسی خودکشی در ایران طی دو دهه اخیر نشان داده است که خودکشی و اقدام به آن رو به افزایش است. راههای خودکشی در میان اقوام و کشورهای مختلف، متفاوت است اما شایع ترین روش خودکشی در ایران خودسوزی و پس از آن دارآویختگی است.

مهم ترین علل خودکشی می توان به عواملی مانند، احتیاج به جلب توجه و کسب شهرت، احتیاج به تنبیه دیگران، فرار از مشکلات در زندگی فردی و اجتماعی، شک در ارزش و جودی یا به عبارت دیگر احساس بی ارزشی نام برد.

پروانه خفتان | کارشناس ارشد مددکاری اجتماعی و مدرس دانشگاه علمی کاربردی واحد کرمانشاه
مجله اینترنتی مددکاری اجتماعی ایران